quanta sim laetitia adfectus cognitis rebus Bruti nostri
et consulum facilius est tibi existimare quam mihi scribere.
Cum alia laudo et gaudeo accidisse, tum quod Bruti eruptio
non solum ipsi salutaris fuit sed etiam maximo ad victoriam
adiumento.
quod scribis mihi trium Antoniorum unam
atque eandem causam esse, quid ego sentiam mei iudici
esse: statuo nihil nisi hoc, senatus aut populi Romani
iudicium esse de iis civibus qui pugnantes non interierint.
‘at hoc ipsum’ inquies ‘inique facis qui hostilis animi in
rem publicam homines civis appelles.’ immo iustissime.
quod enim nondum senatus censuit nec populus Romanus
-- --
iussit, id adroganter non praeiudico neque revoco ad arbitrium meum. illud quidem non muto, quod ei quem me
occidere res non coegit neque crudeliter quicquam eripui
neque dissolute quicquam remisi habuique in mea potestate
quoad bellum fuit. multo equidem honestius iudico magisque quod concedere possit res publica miscrorum fortunam
non inscctari quam infinite tribucre potentibus quac cupiditatem et adrogantiam incendere possint.